गोधडी १०: (शाळेत!) ऑफीसला रोज जाताना मज विघ्ने येती नाना

(शाळेत) ऑफीसला रोज जाताना                                                                                                              मज विघ्ने येती नाना                                                                                                                              कधी पक्षी गाती गाणी    …

मराठीतील निवडक बाल साहित्य “वाचू आनंदे” या पुस्तक संच मुळे  माझ्या पर्यंत पोचले. माधुरी पुरंदरे यांनी संपादित केलेली हि पुस्तके ज्योत्स्ना प्रकाशन ने बाजारात आणली. त्यातील एक पुस्तकात  ना. ग. लिमयेंची ही सुंदर कविता माझ्या वाचनात आली आणि मनात घर करून राहिली. लहान मुलांचे विश्व उलगडून सांगणारी हि कविता आहे.  रोज शाळेत जाणे भाग आहे पण मोहात पाडणाऱ्या इतर अनेक गोष्टी पण सोबत आहेच. तरी शाळेत जाणे काही थांबत नाही.

आता ही कविता आठवायचे कारण “ऑफीसला रोज जाताना मज विघ्ने येती नाना” आणि त्याचे सोपे कारण आहे “कुतूहल”. येथे हवामान रोज बदलते. त्यामुळे रोज रोज दिसणाऱ्या गोष्टी पण वेगळ्या दिसतात. वर बदलत्या मौसम मुळे यात भरच पडते. रोज ऑफीसला जाताना वाटेत ठराविक लोक दिसतात. काही एकटे तर काही कुणा सोबत. प्रत्येकाची भेटायची आणि लपायची ( वाटेतून हटायची ) जागा साधारण ठरलेली असते. गम्मत म्हणजे ही भेट तेवढ्या वेळा पुरतीच असते.  या सर्वांमुळे उशीर होत नाही पण ते routine चा भाग होते. तर ही झाली माणसांची भेट.

वाटेत लागणारी झाडे सोबत त्यावरील फुले, पाने आणि पक्षी नुसते लक्ष वेधत नाही तर त्यांच्यात एक ओढ असते. काही केल्यास दुर्लक्ष करणे कठीण असते. यात भर पडते ती पाणी आणि आकाशची. या सर्वांनी केलेली माझ्या विरुद्ध ची “conspiracy” जणू. रोज मी असे “निरीक्षण” कां करते?  ऑफिसला पोचायची इतर साधने असताना ही मी रोज कां चालते? याला उत्तर नाही!  काही जणांना वाटते बापरे मी रोज कसे एवढे चालते. आणि ते सुद्धा ऑफिसला जाताना आणि येताना. नियमित फिरायला जाणारे खूप असतात पण ऑफिसला चालत जाणारे जरा कमीच सापडतात.  थोडक्यात मला ते आवडते. धो धो पाऊस असताना, जबरदस्त वारा असताना देखील वाटेतील गोष्टी मला आनंद देतात. अमुक तमुक झाडाला पालवी आली असेल, कळीचे फूल झाले असेल, पक्षी आज घरट्यात असतील की नाही, समुद्र शांत असेल का, अश्या अनेक गोष्टींची उत्सुकता माझा रोजचा प्रवास interesting करते.

हल्लीच एका ब्लॉग वर वाचलेले आठवते, “एका विमान प्रवासात ढगा वरून सूर्योदय  पाहिल्या पासून माझ्या डोक्यात एक किडा शिरला आहे, सूर्योदय पाहायला मिळणार असेल तर विमानातील सीट निवडून घेतो”. आवडी निवडी अशाच पद्धती ने नकळत आपल्या जीवनाचा भाग बनतात.

तर ऑफिसला जाताना विघ्ने आणणाऱ्या गोष्टींचे मी फोटो देत आहे.

परि उशीर टाळायला                                                                                                                                    मी निघे तडक ऑफीस ला!

I have taken these pictures on my way to office.