गोधडी भाग २४: एक क्षण आनंदाचा

कसली हि प्रस्तावना न करता एक प्रसंग सांगते. आज सकाळी ६ चा दरम्यान बराच काळोख होता. हसू नका. खरेच काळोख होता, काल पर्यंत काळोख जाणवत नव्हता.  उत्तरे कडे उन्हाळा संपून आता autumn येत आहे, आलाच म्हणा. या वर्षीचा extended summer किंवा late summer संपला आता. सकाळी ढग नव्हते. स्वयंपाकघराच्या खिडकीतून वर पाहते तर पूर्वेकडे एक छोटासा तारा लुकलुकत होता. भल्या मोठ्या डोंगरवर आकाशाचे मुकुट होते आणि त्यावर तो तेजपुंज. इतके दिवस त्याच्या अवती भवती इतका उजेड होता कि त्याचे असणे जाणवले नव्हते. आज ते जाणवले. मन प्रसन्न झाले. मला आनंदी होण्यासाठी फार मोठ्या गोष्टी लागत नाही  ( उंचे लोग उंची पसंत, हे बिरुद लागू पडत नाही). मस्त वाटले त्याला बघून. एकदम positive. दिवस छान जाणार याची हमी वाटली. एवढासा तारा पण केवढा विश्वास जागवून गेला.

त्या इवल्याशा ताऱ्या प्रमाणेच आपल्या आयुष्यात अनेकजण वावरत असतात फक्त त्यांचे अस्तित्व आपल्याला जाणवत नाही. इतर मोठ्या ताऱ्यांचा प्रकाश त्यांचे असणे जाणवू देत नाही. पण जेंव्हा इतरांचा उजेड कमी होतो तेंव्हा हे छोटे तारे आपल्याला सोबत करतात.

काही वेळा आपण तो तारा असतो. लोक आपल्याकडे दुर्लक्ष करतात, त्यांचे लक्ष सूर्य आणि चंद्र वेधून घेतात. आपण खचून न जाता आपले असणे टिकवून ठेवायचे.  कोणजाणे  कधीतरी आपले नुसते असणे सुद्धा कोणाला क्षणाची सोबत करून जाईल.

Keep a little fire burning; however small, however hidden.

 ~Cormac McCarthy